This post is also available in:
U Italiji, prema Ministarstvu za Unutrašnje poslove, trgovina ljudima predstavlja treći izvor prihoda za kriminalne organizacije, posle trgovine oružjem i drogom. Italijanski propisi za sprečavanje trgovine ljudima zasnivaju se prevashodno na zakonu br. 228 od11 avgusta 2003, nazvana “Mere protiv trgovine ljudima”na član 18 zakonodavnog dekreta 286odl 1998 (Jedinstveni Tekst o Imigraciji).
Predviđena zaštita se deli na dva osnovna momenta: prvi je prihvat i period refleksije i prave socijalne zaštite, usmerene na socijalno-radno uključivanje osobe na nacionalnoj teritoriji ili, kada je to moguće, u zemlji porekla. Prvi od ova dva momenta je regulisan članom 13 Zakona_228-2003, koji predviđa uspostavljanje jednog specijalnog programa za pomoć žrtvama trgovine ljudima i eksploatacije, garantujući u prelaznom putu adekvatne uslove smeštaja, ishrane, zdravstvene i psihološke zaštite. Stvarna zaštita žrtava zapravo je povezana sa izdavanjem određene dozvole za boravak, predviđeno članom18 zakonodavnog dekreta d.lgs_286-98 , koji predstavlja napredni model u oblasti a odnosi se na spremnost saradnje žrtve u krivičnom postupku protiv trgovaca ljudima ili eksploatatora.
Italijanski sistem uglavnom se prilagođava i postaje pokretač vodećih principa priznatih na međunarodnom nivou, među kojima su, na prvom mestu, princip samostalnosti žrtve, koja je putem programa pomoći i individualizovanog razvoja dovedena do samostalnosti, princip integracije, koji se odnosi kako na osobe različitog porekla i ciljeva, tako i na usvojene politike; i konačno princip pomoći, na osnovu kojeg teritorijalna dimenzija predstavlja polaznu tačku na kojoj će se izgraditi intervencija upućena žrtvama.
