Në Itali, sipas Ministrisë së Brendshme, trafikimi i personave është burimi i tretë i të ardhurave për krimin e organizuar, pas armëve dhe trafikut të drogës.
Llegjislacioni italian për të luftuar trafikimin e qenieve njerëzore është i bazuar kryesisht në ligjin nr. 228 11 gushtit 2003, me titull “Masat kundër trafikimit të personave”, dhe nenit 18 të dekretit legjislativ 286 i vitit 1998 (Akti Emigracionit).
Mbrojtja me kusht është i ndarë në dy pjesë kryesore: pritja e parë dhe periudha e reflektimit dhe të mbrojtjes sociale të duhur të drejtpërdrejtë përfshirjen, sociale dhe të punësimit të personit në territorin kombëtar ose, kur është e mundur, në vendin e origjinës. E para nga këto dy momente është i qeverisur nga. DellaLegge_228-2003 13, i cili parashikon krijimin e një programi të ndihmës të veçantë për viktimat e trafikimit dhe shfrytëzimit, duke garantuar një kushtet kalimtare adekuate të banimit, ushqim, shëndet dhe kujdes psikologjik.
Mbrojtja e viktimave, lidhur me dhënien së lejes së qëndrimit të veçantë(permessi di soggiorno), me kusht nga arti. 18 e d.lgs_286-98, që paraqet një model të avancuar në fushën pasi nuk është e lidhur me bashkëpunimin e viktimave në procedurat penale kundër trafikantëve ose shfrytëzuesëve.
Në përgjithësi, sistemi italian është ne perputhje dhe organizator i parimeve udhëzuese të njohura ndërkombëtarisht, duke përfshirë kryesisht parimin e autonomisë së viktimës, përmes një programi të ndihmës dhe zhvillimit të individualizuar drejt pavaresise, parimi i integrimit, i cili ka të bëjë me dy individë me origjina të ndryshme dhe qëllime, më shumë të njëjtat politika të miratuara; dhe më në fund parimi i subsidiaritetit, sipas të cilit dimensioni territorial është pika e referimit në të cilin do të strukturohet ndërhyrja për viktimat.